Uit het archief van Emballage Kado
Op zondag 24 oktober 1999 speelde Emballage Kado in het OCMW -woonzorgcentrum ‘het Zonnige Huis’ in Halle. Mars had net een liedje gemaakt met een titel in de trant van ’ wil je dansen Mathilde’. Alhoewel er in die tijd veel ophef was over het nakende huwelijk van Prins Filip met zijn verloofde Mathilde, had dat liedje niks met die Mathilde te maken. Bij de aankondiging grapte Mars dat we zouden worden uitgenodigd om het liedje op de trouw van Flip en Mathilde te gaan spelen. Wij konden toen niet voorzien dat Wim, onze violist, een paar dagen later belde met de vraag of we vrijdag 5 november in Leuven konden spelen op de blijde intrede van het prinsenpaar. Wim kende wat mensen bij de provincie en die hadden aan ons gedacht om de zaak daar wat op te vrolijken.
Wij dus die vrijdag naar Leuven. We konden onze spullen kwijt in een kamertje van het historische stadhuis. De camera’s van de BRT stonden al klaar om het gebeuren rechtstreeks uit te zenden. Het was de bedoeling dat wij eerst de mensen die stonden te wachten langs de straten waar het prinselijk paar zou voorbij komen, wat zouden onderhouden met onze liedjes. Omdat het bezoek aan Tienen wat uitliep was er een grote vertraging in het programma. Daarom speelden wij op heel wat plaatsen langs het parcours. En net toen we ons enig Franstalige liedje ‘Travailler c’est trop dure..’ aan het zingen waren kwam VTM ons filmen. Dat heeft aanleiding geven tot een vreemd misverstand, want ’s avonds in de nieuwsuitzending op VTM zei men iets in de trant van:” Emballage Kado een Brabants groepje, zong enkele liederen uit hun voornamelijk Franstalig repertoire. Lyn Wezenbeeck, de reporter ter plaatse, had dat verkeerd begrepen uit een kort gesprek met iemand van ons. Mars heeft achteraf nog een telefoontje gepleegd met de vraag of dit misverstand kon worden rechtgezet, maar ja, dat was heel moeilijk. We hebben er niet veel last van gehad, maar maanden later werd op de Culturele Raad van Sint-Pietersleeuw een motie ingediend door een Vlaams nationalist waarbij die aankloeg dat een groep uit Sint-Pietersleeuw (Mars en Edwin zijn afkomstig van Ruisbroek , een deelgemeente) ‘Komilfoo’(hij vergiste zich dan nog van naam) Franstalige liedjes was gaan zingen op de intrede van het prinsenpaar te Leuven. Of de motie aangenomen werd is mij niet bekend.
Ondertussen was ook de live-uitzending van de BRT begonnen. Ze filmden vooral de wachtende menigte op de grote markt. Omdat er zo weinig gebeurde, had Jan Becaus die het gebeuren moest verslaan, zo weinig inspiratie dat hij op een moment de tekst van het liedje van Mars maar heeft voorgelezen. Een liedje dat zoals gezegd niets met de aanstaande prinses te maken had.
Ook de steltenlopers van Merchtem waren van de partij. Helaas viel een van de hoogste steltlopers van zijn stokje en moest hij worden afgevoerd met een ambulance.
Toen de prinsen dan eindelijk in Leuven aankwamen, stonden wij bij de trappen van het stadhuis. De prinsen werden ontvangen door burgemeester Louis Tobback. Na een tijdje kwamen ze terug uit het stadhuis om het volk toe te wenken vanop de pui. Mij viel vooral op dat Mathilde het wuiven nog niet helemaal onder de knie had. Als men naar een menigte wuift moet men kijken in de richting waarin men wuift. Als je naar rechts kijkt en naar links wuift geeft dat meer de indruk dat men ramen aan het zemen is. Later heeft ze haar wuiftechniek vervolmaakt en ze is nu een van de top-wuivers van het hele Europese Vorstendom.
Ondertussen gaven wij katoen met ons liedje over Mathilde. De grote BRT -camera’s waren op ons gericht en wij waren rechtstreeks op antenne. Dirk Colpaert, onze gitarist die bij akoestische optredens wat viool speelde, vertelt nu nog dat hij ijverig vioolspelend even naar rechts loerde en plots zo een enorme camera op hem gericht wist…
Op dat zelfde ogenblik kwam het gezelschap van de trappen in onze richting. Ik zag dat de prins zich even vertwijfeld afvroeg of hij ons een hand moest komen geven. Dat zou natuurlijk faliekant geweest zijn, want dan zouden we ongeordend moeten stoppen met ons liedje en dat terwijl we live op antenne waren. Gelukkig stak hij tijdig zijn hand in zijn zak en sprak hij vriendelijk ‘dank oe wel’. Ook Mathilde echoëde hetzelfde. En zo vertrokken ze weer, op weg naar nieuwe avonturen en zo werden wij die toch eigenlijk republikeinen zijn, pacifistische royalisten….
door Willy Dessers
